Ποιά ιδεολογία στηρίζει την κατεύθυνση της Τοπικοποίησης;

Άλλο ένα ερώτημα που τίθεται συχνά.
Η Τοπικοποίηση δεν έχει από πίσω της κάποια συνεκτική "ιδεολογία", όπως την εννοούσαμε αυτή στο παρελθόν. Στην εποχή που έρχεται δεν έχουμε μεγάλη ανάγκη μιας καινούργιας ιδεολογίας και θεωρίας, αλλά κυρίως έχουμε ανάγκη από αποδείξεις "δια του παραδείγματος". Έχουμε ανάγκη από μια ορατή και κατανοητή, με αντικειμενικά κριτήρια, ανατροπή του υπάρχοντος κυρίαρχου αυτοκαταστροφικού συστήματος ιδεών. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τη διατύπωση μιας νέας "σοφής και σωτήριας" ιδεολογίας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από αυτές που ήδη έχουμε. Σε πολλές από αυτές υπάρχουν σημαντικές ιδέες. Μπορούμε να κάνουμε μια σύνθεση των καλύτερων από αυτές έχοντας σα κριτήριο τη διέξοδο από το σημερινό αδιέξοδο.
Η τοπικοποίηση λοιπόν στηρίζεται σε μια σύνθεση ιδεών. Ανάγει τις ρίζες και τις αξίες της από τη μια στην προσωκρατική θετική σκέψη, τις πλατωνικές ιδέες και την κοινωνική φιλοσοφία του δήμου (άμεση δημοκρατία) και από την άλλη τις πρωτοχριστιανικές ιδέες, που είχαν διαδοθεί στον ελληνόφωνο τότε κόσμο(η εκκλησία-από την εκκλησία του δήμου- των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων και όχι το "ποίμνιο" των κατοπινών παπάδων-δεσποτάδων). Στη συνέχεια έχει να κάνει με τις ιδέες και τις αξίες: του ουμανιστικού, ελευθεριακού και «ουτοπιστικού» σοσιαλισμού-κομμουνισμού, των αντιεξουσιαστικών ιδεών, της οικολογικής ολιστικής σκέψης, των απόψεων της «γαίας»(η γη είναι η ίδια ένας οργανισμός) και του νατουραλισμού, καθώς και του ανατολικού τρόπου σκέψης(εσωτερική αυτοανάπτυξη. Τέλος και με τις ιδέες του συνομοσπονδιακού κοινοτισμού.
Ο νέος άνθρωπος, σε αυτή τη σύνθεση των ιδεών, αντιμετωπίζεται ως ολότητα, ως "πρόσωπο". Στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των ευκαιριών της κοινότητας, συναισθάνεται και οριοθετεί την ελευθερία του μέσω της παιδείας και της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα, βιώνει ουσιωδώς την έννοια του χρόνου ικανοποιώντας όχι μόνο τις υλικές, αλλά και τις πνευματικές και συναισθηματικές του ανάγκες, αποδέχεται το αναπόφευκτο του θανάτου κι έτσι ξεπερνώντας αυτό το θεμελιακό φόβο – κεντρικό ζήτημα όλων των θρησκειών - περνά από το στάδιο της επιβίωσης σε αυτό της ευζωίας και της εσωτερικής αυτοανάπτυξης, διεκδικώντας έναν ανθρώπινο, μη ετεροκαθοριζόμενο, ατομικό και δημόσιο χώρο, που διαμορφώνει και ελέγχει ο ίδιος και όχι τα σημερινά μεγασυστήματα.