Ο Παλαιών Πατρών Γεώργιος

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ από την Ελευθεροτυπία

Η πρωθυπουργική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου αρχίζει με έναν εμφύλιο και τελειώνει με μία οικονομική Χιροσίμα. Και επειδή «βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος», μεταξύ των δύο θλιβερών Γεωργίων παρεμβάλλεται η εύθυμος περίοδος του Ανδρέα, ο οποίος εόρτασε την κατοχή της εξουσίας, όχι βεβαίως σε πανδοχεία, αλλά στο Καστρί, στην Ελούντα και στην «Αγράμπελη».
Και η εκκίνηση της παπανδρεϊκής τριλογίας καταγράφεται από ιστορικούς οι οποίοι, φοβούμενοι πως οι αναγνώστες θα βαρεθούν να διαβάζουν παθήματα άνευ μαθημάτων, παρέδωσαν την πένα τους στον μυθιστορηματικό οίστρο του κ. Κουρή. Αλλά ο ρηξικέλευθος εκδότης, στερούμενος πλέον Μιμής, φωτογραφίζει με τα δημοσιεύματά του τον τρίτο Παπανδρέου τον Μακρύτερο. Πράγματι, στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου ο τίτλος της «Αυριανής» διαλαλεί: «Το όργιο φημολογίας για πτώχευση παραλύει την χώρα, τσακίζει την οικονομία και προκαλεί πανικό στον κόσμο».
Αλλά εάν θεωρείτε αναξιόπιστη την εφημερίδα των Σφαγείων, σας προσφέρουμε ένα σχόλιο της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», η οποία με τη δική μας «Ελευθεροτυπία» έχει τούτο το κοινό: συντάσσεται στον Νέο Κόσμο. Και υιοθετούμε το άρθρο για τα ελληνικά πράγματα που διαβάσαμε την προηγούμενη Πέμπτη στις σελίδες της γείτονος, επειδή μεταξύ άλλων γράφονται τα εξής: «Μήνυμα προς τον Γιώργο Παπανδρέου. Η σιωπή είναι χρυσός. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί, καθιστά ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια χρηματοδότησης της Ελλάδας. Γεννά στο μυαλό των επενδυτών την ιδέα ότι η χώρα έχει πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει. Αντί να καθησυχάζει, εγείρει νέα ερωτηματικά ως προς την αξιοπιστία της χώρας».
Πράγματι, οι πρωτοετείς της Σοφοκλέους και ο κ. Παπακωνσταντίνου γνωρίζουν ότι η πιστοληπτική ικανότητα της Πολιτείας εξασφαλίζεται εφόσον παραμένουν απαράγραπτα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και υπάρχουν πολιτικοί να τα υποστηρίζουν. Αλλά ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου -το αστέρι των Βρυξελλών κατά τον κ. Στίγκλιτς- εξήγγειλε την παραγραφή αυτής ακριβώς της κυριαρχίας.
Η ρητορική του πρωθυπουργού λοιπόν εξοικονόμησε χωρίς επιτόκιο τα εύγλωττα επίθετα ανίκανοι, ανάξιοι, τυχοδιώκτες, ζητιάνοι, παράσιτα, αλήτες, τεμπέληδες, πρόστυχοι, επικίνδυνοι, δουλοπρεπείς, που χαρακτηρίζουν πλέον τους Ελληνες στον ενεστώτα διαρκείας όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών.
Και για να διαλυθεί οποιαδήποτε ασάφεια γεννούν οι αφηρημένες λέξεις κυριαρχία, δικαιώματα και Πολιτεία, ο υπουργός Οικονομίας, που γνωρίζει ως πρώην εκπρόσωπος Τύπου να δίνει τίτλους στους δημοσιογράφους και επιχειρήματα στους αντιπάλους, παρομοίωσε την ελληνική οικονομία με το διαβόητο ναυάγιο του «Τιτανικού». Και απέφυγε τα παραδείγματα του Κατακλυσμού, του Αρμαγεδώνος, της Αποκάλυψης ή της Κόλασης, επειδή στις περιπτώσεις αυτές οι διασωθέντες δεν έχουν ταξικά χαρακτηριστικά, όπως στον καταποντισμό του υπερωκεανίου.
Συνάμα οι εθνικοί μας ηγέτες, μετά τον «Τιτανικό» του Κάμερον, συμμετέχουν προφανώς στον «Νονό» του Κόπολα ή στον «Ταξιτζή» του Σκορσέζε, αφού παρομοιάζουν τη διαπραγματευτική τους τακτική με «πιστόλι πάνω στο τραπέζι», μπερδεύοντας τις τράπεζες και τους τραπεζίτες με τα τραπέζια, τις πιστώσεις και τους πιστωτές με τα πιστόλια και αποκομίζουν άνευ όρων τους ονομαστικούς τίτλους απατεώνες, κλέφτες, ληστές, εγκληματίες και γκάνγκστερ στα αγγλοσαξονικά, στα τευτονικά και στα φράγκικα.
Και επειδή έχουμε 25η Μαρτίου, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας θυμίζει τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο οποίος ουδέποτε συνάντησε το λάβαρο της νεωτέρας μυθολογίας -παρά μόνον στον γνωστό πίνακα- και αναζήτησε την προσωπική του ασφάλεια στη ρασοφόρο βίζα που διέθετε, στα ανάκτορα του Πάπα και στις αυλές των δυτικών κυβερνήσεων, οι οποίες τον έκριναν ανάξιο προστασίας αφού, δυστυχώς, επέστρεψε ως θεμέλιος λίθος της οικονομικής ασυδοσίας των ομοίων του.