Μετά τη Πρωτομαγιά

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Την Πρωτομαγιά που πέρασε, την πρώτη με το Μνημόνιο, όλοι μιλούσαν για την κρίση. Η κρίση όμως φθάνει πολύ πιο βαθιά από όσα ακούμε συνήθως:
• Είναι κρίση οικονομική, με ένα οικονομικό μοντέλο που είχε από την αρχή ημερομηνία λήξης, εν γνώσει μάλιστα εκείνων που αποφάσισαν τις βασικές επιλογές.
• Είναι κρίση κοινωνική, όχι μόνο ως φτώχεια που απλώνεται και κοινωνική συνοχή που τρίζει, αλλά και ως υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, ως έλλειμμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας ανάμεσα σε μας τους πολίτες.
• Είναι κρίση περιβαλλοντική, που γίνεται ακόμη χειρότερη με το fasttrack, τον ακρωτηριασμό του τρένου, την υποβάθμιση της συγκοινωνίας, την εκποίηση ζωτικών ελεύθερων χώρων, την «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων, την καύση των σκουπιδιών, τον ενθουσιασμό για καταστροφικά ορυχεία και για γήπεδα γκολφ σε άνυδρα μέρη.
• Είναι χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των αξιών και αντιλήψεων που μας οδήγησαν εδώ.

Οι κλασσικές συνταγές του ΔΝΤ για στύψιμο της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι ο δρόμος να βγούμε από την κρίση. Διέξοδο όμως δε δίνει ούτε και η νοσταλγία για την πριν το Μνημόνιο εποχή, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση.
Η απάντηση βρίσκεται στη προσπάθεια των εργαζόμενων και των πολιτών για ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, με προτάσεις για οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον. Οι νέες θέσεις εργασίας που μπορούν να δημιουργηθούν για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες με βάση το συλλογικά αγαθά και τη παραγωγή ειδών διατροφής καθώς και τη προστασία τα τοπικών οικοσυστημάτων και φυσικών πόρων, μπορούν να βάλουν φραγμό και στην ανεργία.
Σε Ελλάδα και Ευρώπη χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας με ένα συστημικό σύμφωνο για τη δημιουργία μιας κοινωνίας με λιτή αφθονία(τοπικοποιημένη κοινωνία της αποανάπτυξης και της ισοκατανομής), και όχι με το «Σύμφωνο για το Ευρώ».
Στο πλαίσιο αυτό:
Οι μάχες για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή των βαρών, υπεράσπιση των κοινωνικών συλλογικών αγαθών, εργασιακά δικαιώματα, έχουν κεντρική σημασία. Οι μάχες αυτές απαιτούν συλλογικότητα, διεκδικήσεις για δουλειά δημιουργική και με νόημα, αντιλήψεις που δεν εγκλωβίζονται σε συντεχνιακές λογικές και δε θεωρούν ότι η προσωπική ανέλιξη μπορεί να υποκαταστήσει τα εργασιακά δικαιώματα.
Δε συμφιλιωνόμαστε με την υποτίμηση της εργασίας, την απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων, την ανασφάλιστη εργασία, ούτε όμως και με την εργασία δύο ταχυτήτων.

Δεν διεκδικούμε όμως μόνο, αλλά υλοποιούμε και όσα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, ως κοινωνία, ως εργαζόμενοι, ως πολίτες:
• Να ξανακάνουμε τα συνδικάτα υπόθεση των απλών εργαζομένων: ελκυστικά, ζωντανά, αυτόνομα, συμμετοχικά, αποτελεσματικά με ανακλητούς εκπροσώπους όπου χρειάζονται.
• Να ξαναμάθουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο και να δικαιώνουμε την εμπιστοσύνη των διπλανών μας, θεμελιώνοντας ισχυρούς αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και εκτεταμένους θεσμούς κοινωνικής οικονομίας πέρα από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.
• Να βάλουμε τις βάσεις για το ξεπέρασμα του "τουρμποκαπιταλισμού" και του "καπιταλισμού καζίνο", στηριγμένοι λιγότερο στην αγοραστική δύναμη και περισσότερο στα συλλογικά αγαθά, την ποιότητα ζωής, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, την άμεση δημοκρατία. Να δημιουργήσουμε τα πρώτα κύτταρα της βιώσιμης οικολογικής, τοπικοποιημένης κοινωνίας της ισοκατανομής.