του Αλέκου Ζούκα*, του φίλου που πρόσφατα «έφυγε» για πάντα….
...
Η Θεσσαλία υπήρξε, σύμφωνα και με τις αρχαιότερες μαρτυρίες, ένας επίγειος διατροφικός παράδεισος και τα προϊόντα της (σιτάρι, κρασί, μέλι, κάστανα, κρέας, τυρί κ. ά.) ήταν γνωστά και διακινούνταν από τα λιμάνια της σ’ όλο το γνωστό τότε κόσμο, από τα Γάδειρα (Κάρντιφ) μέχρι την Αίγυπτο, Μεσοποταμία και τον Εύξεινο Πόντο. Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε απρόσκοπτα (την σεβάστηκαν -όχι με το αζημίωτο- όλοι οι κατακτητές) μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι., όταν το μοντέλο της ανάπτυξης που είχε εισηγηθεί ο Αλ. Κουμουνδούρος είχε πάψει να υπάρχει και ως δυνατότητα. Η Αγροτική παραγωγή, χωρίς τη στήριξη της βιομηχανίας και με το πρόβλημα των τσιφλικιών, παραδόθηκε ως βορά στην απληστία των τοκογλύφων, των εμπόρων και των τραπεζών (άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο της Παγκόσμιας Ιστορίας της … Ατιμίας). Είναι επομένως κρίμα, τραγικό λάθος και επινόηση ιδιοτελών προθέσεων η οποιαδήποτε αλλοίωση της φυσιογνωμίας της Θεσσαλίας. Το πρόβλημα της Ευρώπης αλλά και του αναπτυγμένου κόσμου είναι πρωτίστως διατροφικό και μεις κρατάμε στα χέρια μας τη λύση. Τι καλύτερη ευκαιρία από αυτή; Κατοχυρώνουμε τα προϊόντα μας, τα Τυποποιούμε και τα διαθέτουμε ως χρυσό στην παγκόσμια αγορά, κι αν δεν ξέρουμε τον τρόπο στέλνουμε τα στελέχη μας για ταχύρυθμο εκπαίδευση, ας πούμε στην INTERCOMM FOODS ΑΕ.. Έτσι είναι, κι ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι για να μας υπενθυμίζουν την αναπηρία του συστήματος και των ηγετών του.
Βέβαια, η επίσημη θέση που προβλήθηκε έντονα τα τελευταία χρόνια θέτει ως κριτήριο ανάπτυξης μιας χώρας την όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή του αγροτικού προϊόντος στο ΑΕΠ και είναι αρκετές οι εγχώριες προσπάθειες για την συρρίκνωση του αγροτικού τομέα. Όμως αυτές είναι κατευθύνσεις της εσπερίας και των κολεγίων της, δηλαδή των πνευματικών τεκέδων απ’ όπου βγήκαν μαστουριασμένα τα «χρυσά αγόρια» και ξεχύθηκαν στην οικουμένη να πουλήσουν την πραμάτεια τους (δομημένα, spreads, μετοχές, consulting) μέχρι που να καταλάβουν ότι τα χαρτιά δεν τρώγονται αλλά γίνονται … άλλες κατασκευές. Και, καλά η Αγγλία που έχει όπλα και στρατό και μπορεί να τα καταφέρει αναγκάζοντας άλλους, τους Ιρλανδούς π.χ., να γίνουν οι βουκόλοι (πράγμα που το κατάφερε) ή οι γεωργοί τους, η Ελλάδα με τι κότσια θα το κάνει; Αρα ή η κατεύθυνση είναι σούπα ή όταν συζητούνταν τα μέτρα ο εκπρόσωπος της Ελλάδας κοιμόνταν ή δεν είχε χαμπάρι από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας που στάλθηκε να εκπροσωπήσει. Θυμάμαι κάποιους μεγαλόσχημους εγχώριους καθηγητές πανεπιστημίου, υπουργούς, Γεν. Γραμ. κ,ο.κ. που όταν η πολιτική τους ξέβρασε ως ανίκανους (κομψά λέγεται ανασχηματισμός) γύρισαν στο παχνί (συγνώμη στην παν/κή τους καριέρα) απ’ όπου συνεχίζουν να πληρώνονται για τις δεξιότητες που απέδειξαν ότι δεν έχουν!
...
Διαβάστε όλο το κείμενο καθώς και το αφιέρωμα για τον Αλέκο στο: http://apokoinou.com/?p=1146
...
Η Θεσσαλία υπήρξε, σύμφωνα και με τις αρχαιότερες μαρτυρίες, ένας επίγειος διατροφικός παράδεισος και τα προϊόντα της (σιτάρι, κρασί, μέλι, κάστανα, κρέας, τυρί κ. ά.) ήταν γνωστά και διακινούνταν από τα λιμάνια της σ’ όλο το γνωστό τότε κόσμο, από τα Γάδειρα (Κάρντιφ) μέχρι την Αίγυπτο, Μεσοποταμία και τον Εύξεινο Πόντο. Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε απρόσκοπτα (την σεβάστηκαν -όχι με το αζημίωτο- όλοι οι κατακτητές) μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι., όταν το μοντέλο της ανάπτυξης που είχε εισηγηθεί ο Αλ. Κουμουνδούρος είχε πάψει να υπάρχει και ως δυνατότητα. Η Αγροτική παραγωγή, χωρίς τη στήριξη της βιομηχανίας και με το πρόβλημα των τσιφλικιών, παραδόθηκε ως βορά στην απληστία των τοκογλύφων, των εμπόρων και των τραπεζών (άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο της Παγκόσμιας Ιστορίας της … Ατιμίας). Είναι επομένως κρίμα, τραγικό λάθος και επινόηση ιδιοτελών προθέσεων η οποιαδήποτε αλλοίωση της φυσιογνωμίας της Θεσσαλίας. Το πρόβλημα της Ευρώπης αλλά και του αναπτυγμένου κόσμου είναι πρωτίστως διατροφικό και μεις κρατάμε στα χέρια μας τη λύση. Τι καλύτερη ευκαιρία από αυτή; Κατοχυρώνουμε τα προϊόντα μας, τα Τυποποιούμε και τα διαθέτουμε ως χρυσό στην παγκόσμια αγορά, κι αν δεν ξέρουμε τον τρόπο στέλνουμε τα στελέχη μας για ταχύρυθμο εκπαίδευση, ας πούμε στην INTERCOMM FOODS ΑΕ.. Έτσι είναι, κι ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι για να μας υπενθυμίζουν την αναπηρία του συστήματος και των ηγετών του.
Βέβαια, η επίσημη θέση που προβλήθηκε έντονα τα τελευταία χρόνια θέτει ως κριτήριο ανάπτυξης μιας χώρας την όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή του αγροτικού προϊόντος στο ΑΕΠ και είναι αρκετές οι εγχώριες προσπάθειες για την συρρίκνωση του αγροτικού τομέα. Όμως αυτές είναι κατευθύνσεις της εσπερίας και των κολεγίων της, δηλαδή των πνευματικών τεκέδων απ’ όπου βγήκαν μαστουριασμένα τα «χρυσά αγόρια» και ξεχύθηκαν στην οικουμένη να πουλήσουν την πραμάτεια τους (δομημένα, spreads, μετοχές, consulting) μέχρι που να καταλάβουν ότι τα χαρτιά δεν τρώγονται αλλά γίνονται … άλλες κατασκευές. Και, καλά η Αγγλία που έχει όπλα και στρατό και μπορεί να τα καταφέρει αναγκάζοντας άλλους, τους Ιρλανδούς π.χ., να γίνουν οι βουκόλοι (πράγμα που το κατάφερε) ή οι γεωργοί τους, η Ελλάδα με τι κότσια θα το κάνει; Αρα ή η κατεύθυνση είναι σούπα ή όταν συζητούνταν τα μέτρα ο εκπρόσωπος της Ελλάδας κοιμόνταν ή δεν είχε χαμπάρι από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας που στάλθηκε να εκπροσωπήσει. Θυμάμαι κάποιους μεγαλόσχημους εγχώριους καθηγητές πανεπιστημίου, υπουργούς, Γεν. Γραμ. κ,ο.κ. που όταν η πολιτική τους ξέβρασε ως ανίκανους (κομψά λέγεται ανασχηματισμός) γύρισαν στο παχνί (συγνώμη στην παν/κή τους καριέρα) απ’ όπου συνεχίζουν να πληρώνονται για τις δεξιότητες που απέδειξαν ότι δεν έχουν!
...
Διαβάστε όλο το κείμενο καθώς και το αφιέρωμα για τον Αλέκο στο: http://apokoinou.com/?p=1146
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου