Συμπέρασμα:
1. Αυτές οι
ευρωεκλογές δεν είχαν καμία σχέση με την Ευρώπη.
Ήταν περισσότερο μια επίσημη δημοσκόπηση για τις
εθνικές. Κανείς από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, τα κόμματα,τα ΜΜΕ και το
φιλοθεάμον εκλογικό σώμα δεν νοιαζόταν τι σημαίνει ευρωβουλή, τι συμβαίνει εκεί
πραγματικά και για ποιο πράγμα να κάνουν στις Βρυξέλες ψήφισε αυτούς
που ψήφισε ( εκτός από τα 18.000 ευρώ το μήνα μισθό που θα λαμβάνουν αυτοί που
εκλεχτήκαν και τον παραδοσιακό κομματικό πυρετό της Κυριακής που εγώ και η
παρέα μου συνοδέψαμε με μπύρα, πίτσα και τα συναφή ).
2. Οι νικητές δεν ήταν αυτοί που
νίκησαν.
Ο Σύριζα έπεσε μισή μονάδα σε σχέση με τις
εθνικές του 2012 και οι ενδεχόμενοι συνδυασμοί που θα μπορούσε να κάνει μαζί
τους κυβέρνηση συνεργασίας ( Ανεξάρτητοι Έλληνες & Δημαρ ) πάτωσαν
κυριολεκτικά. Τα νούμερα που ο εκλογοχάρτης έχει αυτή τη
στιγμή σηματοδοτούν και το οριστικό γκουντμπάι του
Σύριζα στην εξουσία ( εκτός και αν συνκυβερνήσει με ΝΔ &
Πασοκοελιά, όλα να τα περιμένουμε ). Ο Σύριζα εκτός από το να σημειώσει
ιστορική πρωτιά για αριστερή νίκη σε εκλογές, σημείωσε και μια άλλη να είναι η
πρώτη αντιπολίτευση που σε ευρωεκλογές είδε να μειώνονται τα ποσοστά της σε
σχέση με τις εθνικές. Άρχισε η φθορά πριν κάνει γίνει επικίνδυνος; Για να
δούμε.
3. Οι
πραγματικοί νικητές είναι οι αφανείς δήμαρχοι του ΚΚΕ στην Πάτρα ( για να δούμε
τι θα κάνει από εδώ και πέρα το Σοβιετ βορείου Πελοποννήσου ), ο Ολυμπιακός
Ελλάδας και Ολυμπιακός Βόλου, η Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι.
4. Πολλοί
βιάζονται να χαρακτηρίσουν το γεγονός ανάδειξης προέδρων ποδοσφαιρικών ομάδων
στην δημαρχεία Βόλου και Πειραιά ως κατάντια της πολιτικής. Κάνουν τεράστιο
λάθος. Η παρουσία του Μπέου και του Μαρινάκη στα δημοτικά πράγματα σημαίνει την
επιστροφή της πολιτικής με το πραγματικό της πρόσωπο. Τέρμα πια στο νιά νιά της
διαμεσολάβησης των "επαγγελματιών" πολιτικών που στεκόντουσαν ανάμεσα
στον λαό που νόμιζε ότι των εκπροσωπούσαν και στους επιχειρηματίες που
εκπροσωπούσαν πραγματικά. Από εδώ και πέρα οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες
θα ασκούν απευθείας την πολιτική τους βούληση. Πολιτική χωρίς μεσάζοντες
δηλαδή, και η έκφραση της ολιγαρχίας vs της δημοκρατίας
θα διεξάγεται με τα αρχέγονα μέσα, ψωμί και παντεσπάνι, αρένες
και πρωταθλήματα εναντίον δημοβούλια και λαϊκές εξεγέρσεις. Για να ξέρουμε
ποιός είναι ποιός επιτέλους: "είτε με τους προέδρους είτε με τους
φιλάθλους".
5. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι το
καθεστώς χαϊδεύει πια την Χρυσή Αυγή. Τους κόψανε από τα media, τους κόψανε την επιχορήγηση, βάλανε μια ντουζίνα από δαύτους στη φυλακή
και όμως αυτοί ανεβάζουν τα ποσοστά τους. Αυτό απο το
οποίο κινδυνεύουμε πραγματικά δεν είναι η άνοδος της ακροδεξιάς, αυτό αν
γίνει θα το αντιμετωπίσουμε με ότι όπλα διαθέτουμε, αυτό που είναι απερίφραστα
τρομαχτικό είναι να γράψει η ιστορία ότι το μοναδικό αντισυστημικό κόμμα στην
ΔΝΤική κατοχή που διώχτηκε και φυλακίστηκε ήταν η χρυσή αυγή. Από αυτό το
ρεζίλη που θα μαθαίνουν οι επόμενες γενιές για την εποχή μας δεν μας ξεπλένει
κανένα ποτάμι.
6. Το Ποτάμι είναι
αναμφισβήτητα ο νικητής των αριθμών. Αλλά τι νίκησε; Η αυθόρμητη απάντηση
λέει ότι ούτε οι ίδιοι ξέρουν, καθώς ούτε πρόγραμμα έχουν, ούτε πολιτικό χώρο
εκπροσωπούν. Λάθος! Το Ποτάμι είναι το πιο δογματικό ιδεολογικό κόμμα από όσα
υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Πιο ιδεολόγοι και από την Παπαρήγα. Το Ποτάμι είναι η
πολιτικοποίηση του «α- πολιτικού». Είναι η αποθέωση του Αυνραντσιμού ( Αυν Ραντ
η «θεωρητικός» της ηθικής του καπιταλισμού ), οι πλέον μουσίτσες φιλελεύθεροι.
Το μεταμοντέρνο νιά νιά, ο πολυπολιτισμικός αχταρμάς,
ο πολιτικός γκλαμουρισμός, η καριερίστική κενοδοξία, ο εγωιστικός κοινωνισμός
και ο μεταδημοκρατικός τεχνοκρατισμός βρήκαν και στην Ελλάδα την πολιτική τους
στέγη.
Αν τα παραπάνω είναι η πολιτική σκηνή της Ελλάδος
τότε....
Ποτέ άλλοτε η ζωή σε αυτή την χώρα δεν ήταν τόσο
επισφαλής
και το ενδιαφέρον μας για αυτή τόσο νερόβραστο.
Non fui, fui, non sum, non
curo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου