Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Ο σπόρος ο καλός και το εύφορο χώμα



του Άρη Δαβαράκη
Πολλή ζέστη αδέρφια. Θές να βρεις τρόπο να το σκάσεις από την Αθήνα και από τα τόσα της προβλήματα και να μεταφερθείς εκεί που οι «καταναλωτές» γίνονται άνθρωποι (για να θυμηθούμε τον Γιάννη Μακριδάκη που ζει στη Χίο, ξυπνάει με την ανατολή του ηλίου και ασχολείται με το μποστάνι του και τους πολύτιμους σπόρους του – τους κληρονομημένους από μια πολύ αθώα και διατροφικά υγιέστατη εποχή). Διάβασα το τελευταίο του βιβλίο «Του Θεού το μάτι» και μετά το ξαναδιάβασα. Με ηρεμεί ο τρόπος που γράφει (γιατί είναι πραγματικός λογοτέχνης) αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή γύρω του και μέσα του. Δείχνει για τη ζωή και για ότι την «συνθέτει», για κάθε ζωντανό πλάσμα,  έναν σεβασμό πολύ σπάνιο στην εποχή μας και έχει καταλάβει, νωρίτερα από τους πολλούς,  ότι αυτή η ζωή που κάνουμε εμείς εδώ στις πόλεις και τα περίχωρά τους δεν είναι ζωή –είναι, στην ουσία, παραίτηση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου